Przejdź do głównej zawartości

Casualia

Szukaj na tym blogu

W pojedynkę

w dniu kwietnia 13, 2017

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

- Sam zjadłeś całą chałwę? -pytam R.
- Sam. Samotnie - odpowiada

W tej sytuacji, to chyba nawet powinnam mu współczuć...

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Często czytane

Rodziny się nie wybiera

Nawet gdyby, to lepiej bym wybrać nie mogła. - Mamo, jesteście najlepszymi rodzicami, Ty i Tato - mówi moja sześcioletnia już Martka przy kolacji - Ja również Was kocham i nie zamieniłabym Was na inne dzieci - odpowiadam - Tak. Na takie obce i obłąkane - Martka przyjmuje moją deklarację takim oto stwierdzeniem. No na takie, to już w ogóle ;)

Niebo Vonneguta, czyli "Słońce, księżyc, gwiazda"

Zostałam poproszona o przeczytanie książki, którą miałam późnej opowiedzieć. Czytania nie było za dużo. Moje opowiadanie o niej, to w porównaniu z nią samą, rzeka słów. Książka obrazkowa. Zatem czytam, a raczej kartkuję, przeglądam obrazki, zerkam na tekst... I co sobie po drodze myślę? Może nie będzie to czytelne, bo dobrze byłoby pokazać te obrazki. Ale że książka wróciła do biblioteki, a zdjęć nie mam, zostały tylko moje notatki. Słońce, księżyc, gwiazda. Światła. Jednym słowem. Choć jedno drugiemu nierówne. Źródła światła. Bo tym są. Choć księżyc tylko odbija, a gwiazda jest tylko namiastką tej Gwiazdy. Kartkuję. Prostota. Gra kolorem? Gra kształtem? Gra skojarzeniem? Gra kontrastem? Ma uderzyć brakiem, który jest tylko pozorny? Ukrywa coś? Każe szukać? Obiecuje odnalezienie. O ile poszukamy, wpatrzymy się oczami,które są czymś więcej, niż gumowate kamerki. Zwykle nie czytam odwrotu strony tytułowej, bo cóż ciekawego w technicznych informacjach? W metryce książki. Ale...

Czytanie na ścianie.

Same dobre rzeczy wynikają z porządków. Po pierwsze porządek, rzecz jasna. Więcej miejsca. A przy okazji znajduje się całe mnóstwo zapomnianych skarbów. Co znalazłyśmy z Martką? Projektor do bajek, który pamięta jeszcze czasy mojego dzieciństwa. Prześcieradło przypinane agrafkami do meblościanki - znaku tamtych czasów. I długie wieczory z bajkami, które były namiastką kinowych seansów. I tak upłynął nam jeden z weekendowych wieczorów. Pokój zamienił się w salę kinową, a jedna ze ścian stała się ekranem. Część slajdów stała się nieczytelna, wyblakła, a i urządzenie nie działa jak kiedyś. A może to ja urosłam i nie robi już na mnie tak dużego wrażenia ? Wróciło i ożyło jednak wiele dobrych wspomnień. Wiele emocji, które towarzyszyły mi jako małej dziewczynce podczas słuchania i oglądania ich na domowym ekranie. To, o czym marzyłam, co sprawdzałam jako dziecko, wpadło do głowy i mojej córce. I sprawdziła, czy jeśli stanie w strumieniu światła rzucanym na ścianę, to stanie się częśc...

Obsługiwane przez usługę Blogger

AnetaG